Het is precies 5 jaar geleden dat Saestum 1 in de 3e klasse zondag haar laatste competitiewedstrijd speelde. Het was een warme zondagmiddag en er werd gespeeld tegen Lelystad. Een nacompetitie-ticket zat al in de tas dus de spanning was er voor deze wedstijd wel af. Het was een roerig seizoen geweest maar onder leiding van Michael Tak werd er bij vlagen weergaloos voetbal gespeeld. Zelf speelde ik in het 2e elftal en de laatste competitiewedstrijden werd ik als assistent van Michael bij het eerste gehaald. Als dank daarvoor mocht ik in die laatste partij nog 10 minuten invallen.
Ik kwam in het veld voor Luuk Bruijnis en in het voorbijlopen sprak hij de woorden: ” Dit vind ik mooi voor je Polly, het is je gegund” Zal ik nooit vergeten, die woorden. Ik heb in die 10 minuten vijf ballen gehad. Vier sprongen er van mijn voeten (op je 48e doen je benen doorgaans niet meer wat je hoofd wil) maar de vijfde ging tegen de touwen. Dit na een fantastische voorbereidende actie van Dimos. De scheidsrechter floot meteen af en ik voelde me heel even de koning. Na afloop zei ik tegen Luuk: “Hopelijk mag jij je ook nog eens zo voelen. Als een veteraan die nog 1 keer zijn kunstje laat zien” De competitie was voorbij en samen met Nigel van Zelst maakte ik dat seizoen 40 goals. (Nigel 39 en ikzelf 1 maar een kniesoor die daarop let).
Nu, 5 jaar later, is er veel veranderd. De promotie destijds naar de 2e klasse zondag werd niet gerealiseerd en inmiddels speelt Saestum op zaterdag. Veel mensen binnen Saestum hebben er veel aan gedaan om de doelstelling – zo snel mogelijk naar de 3e klasse- te bewerkstelligen. Een grote kartrekker hierin was en is Rene van Eck. Ik weet dat je hier niet van houdt Rene maar samen met mij hebben veel mensen daar enorme bewondering voor. De effort, het fanatisme en de vasthoudendheid die jij er in hebt gelegd verdienen niets dan respect en lof. En daarom wordt jou een kampioenschap enorm gegund! Ook voor de afscheid nemende trainer Gerard Pouw is dit natuurlijk een prachtige manier om de club achter zich te laten deze zomer en een nieuw avontuur aan te gaan in Cothen.
Maar…het moet allemaal nog wel even eerst gebeuren.
Gedurende het seizoen heb ik Saestum 1 regelmatig zien spelen. Het is geen wonderploeg dat Barcelona-voetbal speelt maar zeer zeker ook geen AS Roma dat afbraakvoetbal op de mat legt. Saestum 1 is een in mijn ogen redelijk goed uitgebalanceerd team waarin men van elkaar weet wat de ander kan en belangrijker nog: met jongens die ook van zichzelf weten wat ze niet kunnen. En juist dat aspect maakt een team.
Vorige week zag ik de op 1 na laatste horde die genomen moest worden, Patria uit. Het begon vanuit de rood-witte kant ietwat nerveus en Patria kwam, niet onterecht, op een 1-0 voorsprong, maar Saestum bleef rustig.
Een zeer slimme zet van de technische staf (Gerard Pouw en good old Henne Florie) was het om verdediger Niels, die al geel op zak had, te wisselen voor Luuk waardoor de aanval veel meer body kreeg. Tijdens die wissel moest ik heel even denken aan die invalbeurt van 5 jaar geleden en kon een glimlach niet onderdrukken.
De eerste helft werd afgesloten met een 1-0 achterstand maar de laatste minuten van die helft zag je al dat Saestum dit niet liet gebeuren. In de rust dronk ik een biertje met Arthur en we zagen dat Saestum na een minuut of 8 alweer buiten de kleedkamer was. Gretig om die 2e helft in te gaan. Bij die aanblik wisten de mensen al genoeg: dit komt goed.
Onder aanvoering van de grote Griekse strijder Dimos met daaraan gekoppeld tactisch slimme spelers als Jeffrey van Maanen en Jamiro Beijaard ging Saestum fanatiek en zeer georganiseerd op jacht naar herstel. En opeens waren daar die 5 minuten waarin alles werd omgedraaid en het binnen een poep en een scheet 1-3 stond. Dimos en 2x Nick Garia waren hiervoor verantwoordelijk.
Prachtig om te zien dat ook de jongste Beijaard-telg , Moreno, geweldig inviel en ook nog eens een hele bepalende indruk achterliet. Dat biedt vertrouwen voor de toekomst. De 2 Beijaards maar bijvoorbeeld ook een Daan Schmeink tonen aan dat ze op deze leeftijd al, Saestum naar een hoger niveau kunnen tillen.
Het slotstuk was- het kan niet mooier- aan Luuk. Hij schoot Saestum definitief naar de overwinning en rood-wit kon zich gaan opmaken voor de laatste horde. En dat is dus de laatste wedstrijd van het seizoen. Net als 5 jaar geleden. En net als 5 jaar geleden zal ook Luuk weer acte de présence gaan geven. Hetzij als basisspeler, hetzij als invaller. Maar dat maakt niet uit. Net als dat het niet uitmaakt of hij scoort.
Zonder zweverig te willen zijn weet ik wel 1 ding zeker…Die ouwe van je zal zien dat het goed was en apetrots op je zijn. Net zo trots als dat alle Saestum-aanhangers morgen op het team en de staf zullen zijn. Benieuwd of Patrick nog een paar meiertjes heeft uitgetrokken om zijn vlucht om te boeken waardoor hij zijn zoons en zijn club kan zien schitteren.
Boys, vanaf 14:30 is het aan jullie. Jullie bepalen of je de historie ingaat als een kampioen en jullie bepalen welke herinnering jullie aan dit seizoen gaan geven.
Hoop is uitgestelde teleurstelling dus ga niet hopen op een goed resultaat maar ga daarop vertrouwen. Vanaf de eerste minuut. Dan komt het goed. Dan kan je trots zijn op jezelf. Dan maak je herinneringen.
Kop omhoog, borst vooruit
Polly
