Maar het is ook de tijd van de toernooien. Zelf ben ik geen fan van toernooivoetbal want na de tweede rustpauze opstaan om je derde wedstrijd te gaan spelen en ineens het gevoel krijgen dat je houten benen hebt gekregen - terwijl je je Gatorade aan het drinken was - is verschrikkelijk. Dus aan toernooivoetbal denk ik doorgaans met weinig plezier terug.
Maar er is een uitzondering en dat is het Marco Beijaard toernooi. Dit toernooi heb ik als gastspeler de laatste jaren met enige regelmaat mogen spelen en zelfs enkele keren mogen winnen. Een heerlijk toernooi, strak georganiseerd en mogen voetballen met jongens die in het (diepe) verleden op een aardig niveau hebben gebald. Heerlijk!
Wat nog leuker is aan dit evenement is de nazit. Super lekker eten dat door een select - en voor intimi een bekend – gezelschap wordt bereid. Het allermooiste aan die nazit zijn de voetbal- en kleedkamerverhalen uit het verleden die verteld worden. Het is een soort Voetbal Inside op Saestum. Ik kan daar geen genoeg van krijgen en mis dat soort avonden enorm. Hopelijk is het snel weer eens zover en kunnen we met zn allen weer lachen en een biertje doen.
Voor nu dan maar even een voetbal anekdote die ik al regelmatig aan mensen heb verteld. Een stukje visualisatie erbij en het zal minimaal een glimlach bij de lezers moeten opleveren.
Midden jaren ’90 werkte ik in een kroeg in Groningen genaamd Het Elfde Gebod. Die naam was ook meteen het enige Bijbelse aspect aan dit etablissement. Een aantal stamgasten speelden samen in GRC zaterdag-5.
Op een koude oktobermiddag toog ik naar het noorden van de stad waar GRC de stadsderby tegen VVK zaterdag-4 moest spelen. Uiteraard floot er een veel te dikke scheidsrechter, in een vaalblauw veel te klein trainingspak, die aan alle kanten al uitstraalde dat er bij VVK niks te halen viel die middag. De eerste anderhalve minuut verliep prima.
GRC beschikte over een rechtsback, Wally genaamd. Wally was al weken met deze derby bezig want er speelde een ex-zwager van de broer of zus van een oude buurman of zoiets bij VVK. Wally speelde alleen als er geen wissels waren. Zo’n type waarvan medespelers tegen een nieuwe speler sisten ”Niet naar hem!!!!” wanneer die nieuweling dreigde de bal naar Wally te spelen. Overigens was Wally een meer dan uitstekende klant in de kroeg. Hij heeft me nooit minder dan 25% fooi gegeven. Wally had een uitkering en 2 klusbedrijven op naam van zijn broer. Wally was wat laks in z’n werk en zijn medespelers noemden zijn bedrijfjes dan ook klunsbedrijven. Maar dat terzijde.
Hoe dan ook, na anderhalve minuut kreeg GRC een ingooi aan de rechterkant en Wally gooide de bal met een uiterst slap boogje naar een medespeler die op maximaal 40 centimeter afstand stond. De scheids floot en zei: ”Opnieuw”.
Wally was dankbaar voor deze herkansing echter poging 2 was een kopie van de eerste. De scheids aarzelde niet en trok een gele kaart….
“Hoezo geef je geel voor een foute ingooi? Dat is toch niet normaal?” jammerde Wally waarop de scheidsrechter hem subiet nog gele kaart toonde. Dit aangevuld met de woorden: “Commentaar op de leiding, daar zijn we hier bij VVK niet van gediend!” waarna hij de onvermijdelijke rode kaart moest trekken.
Ook toen was 2x geel automatisch rood.
Schrijnend was het om te zien hoe Wally met tranen in z’n 50-jarige ogen het veld verliet. Nog schrijnender was het om te zien dat werkelijk geen enkele teamgenoot protesteerde bij de scheidsrechter tegen deze uiterst discutabele beslissing.
Gelukkig hebben we diezelfde avond in Het Elfde Gebod nog onbedaarlijk kunnen lachen om dit voorval.
Wally incluis.
De fooi die avond was dikker dan ooit.
Tot de volgende Pen.
